Jillian Williams jest stale zajęta — pracą, ściganiem dwóch goldendoodli po domu i planowaniem swojej podróży do Tokyo na paraolimpiadę. Jednak drużyna USA siatkówki na siedzącą nie jest jedynym zespołem, do którego należy Jillian. Jest również, jako specjalista ds. produktów Mako w firmie Stryker, częścią różnych zespołów opieki zdrowotnej, które codziennie wpływają na życie pacjentów.

Nieoczekiwana diagnoza

Droga Jillian zaczęła się podczas meczu siatkówki w college'u. Poczuła ból w lewym kolanie. „Wydawało mi się, że to łąkotka i bazowałam na tej autodiagnozie przez cały sezon”. Ostatecznie Jillian poddała się badaniu MRI i dowiedziała się, na czym polegał prawdziwy problem: mięsak Ewinga — rodzaj nowotworu kości — połączony ze złamaniem. O tym wszystkim dowiedziała się w tym samym tygodniu, w którym wypadały jej dziewiętnaste urodziny.

Valerae Lewis, czyli lekarka z centrum MD Anderson Cancer Center w Houston, która zajmowała się Jillian, omówiła kilka opcji leczenia. Jillian wybrała opcję zapewniającą jej najlepsze szanse na uprawianie sportu, który był dla niej pasją i motywacją. Była to plastyka rotacyjna. Jest to amputacja polegająca na usunięciu kości udowej i stawu kolanowego. W ich miejsce przeszczepia się dolną połowę nogi obróconą o 180 stopni ze stopą skierowaną do tyłu. Dzięki takiemu rozwiązaniu staw skokowy Jillian działa jak kolano. „To zapobiega bólom fantomowym” — tłumaczy Jillian. W celu wyleczenia złamania zastosowano płytkę i śruby stabilizujące kość udową.
 

Jillian i jej pasja

Po operacji Jillian musiała przejść wiele godzin fizjoterapii i leczenia raka. W tym czasie zaczęła myśleć o tym, w jaki sposób mogłaby wrócić do aktywności. Zastanawiała się nad nowym sportem, takim jak strzelanie do rzutków, ale stale wracała myślami do siatkówki. Postanowiła nauczyć się gry w siatkówkę na siedząco. „Zaczęłam ćwiczyć samodzielnie, a gdy stałam się silniejsza, nagrałam film i wysłałam go do reprezentacji USA w siatkówce na siedząco”. Jakież było jej zdziwienie, gdy została zaproszona do dołączenia do programu, a po zakończeniu leczenia rozpoczęła treningi z drużyną reprezentacji.

Jillian otrzymała ofertę dołączenia do drużyny paraolimpijskiej mniej więcej w tym samym czasie, gdy ukończyła studia. Zgłosiła się na rozmowę w sprawie pracy do firmy Stryker, podczas której obiecała dać z siebie 100% jako pracujący sportowiec. „Kierownik ds. rekrutacji był bardzo pozytywnie nastawiony” — wspomina Jillian.

Najczęściej Jillian rozmawia z pacjentami, którzy się boją, uspokajając ich przed bardzo ważną operacją. „Dzięki temu czuję się spełniona” — tłumaczy. Codzienne życie Jillian stanowi uosobienie wartości firmy Stryker — począwszy od odpowiedzialności w odniesieniu do pacjentów, aż po determinację do poprawy rezultatów.